مطلب زیر ارزش خواندن چند باره دارد...

آزاده مجروح پس از سالها تحمل رنج اسارت، اينك كه به وطن برگشته، فشار هزينه هاي سرسام آور زندگي او را سخت آزار مي دهد. مدتي قبل كه اين فشارها به اوج خود رسيد، به سراغ نويسنده اي مي رود و از او مي خواهد برايش نامه اي بنويسد. او به صاحب قلم مي گويد...

آزاده مجروح پس از سالها تحمل رنج اسارت، اينك كه به وطن برگشته، فشار هزينه هاي سرسام آور زندگي او را سخت آزار مي دهد. مدتي قبل كه اين فشارها به اوج خود رسيد، به سراغ نويسنده اي مي رود و از او مي خواهد برايش نامه اي بنويسد. او به صاحب قلم مي گويد: «برادرم زحمت بكش و برايم نامه اي به يكي از مسئولين مملكتي بنويس. بنويس كه شعباني مي خواهد با شما معامله اي بكند! برايش بگو،روزي از روزها كه بعضي ها از بكار بردن انواع و اقسام آزار و اذيتها بر من نااميد شدند و نتوانستند توهيني از من خطاب به امام و سران مملكتم بشنوند، به من گفتند اگر فقط در يك كلمه مسئولين مملكتي را مسخره كني، آزادت مي كنيم!
و من نگفتم، چرا كه گفتن همان يك كلمه، عظمت آن ابرمرد را در اردوگاه غربت مي شكست و اين شكست باعث سرشكستگي دوستانم مي شد و من نمي خواستم حتي براي يك لحظه آنان را در مقابل دشمنان خوار و ذليل ببينم. اما مسئول محترم، به همين جرم نگفتن، يك روز از صبح تا غروب شلاق خوردم، در حالي كه دست و پايم از پشت به ميله پرچم بسته شده بود. جرم من حب وطن بود. آزاده ادامه مي دهد: بنويس من اجر و ثواب فقط آن يك روز را با ... تومان وام معاوضه مي كنم؛ اگر مشتري هستي، من حاضر به معامله ام!
بعد از رفتن ايثارگر، نويسنده نمي تواند آن گونه كه او مي خواهد، حتي يك سطر بنويسد. فردا صبح زود، نويسنده با كوبيدن محكم درب خانه اش، خود را به سرعت به كنار در مي رساند. در آنجا با حالت مضطرب آزاده روبه رو مي شود، كه قبل از سلام مي پرسد: ننوشتي كه؟! نويسنده مي گويد نه، ولي بنشين همين الان مي نويسم. ايثارگر مي گويد: من معامله نمي كنم، من پشيمانم! به خدا ديشب تا صبح پلك به هم نزده ام. مي ترسم در بين اين همه مجاهدتها، اسارتها و مجروحيتها، همان يك روز مقبول افتاده باشد! نه، من نمي خواهم، نمي خواهم آن را ارزان بفروشم! من پشيمانم، پشيمان!

محمدرضا مروانی

داستان اسارت بدون یک شلیک (1)

شرح عکس:اردوگاه عنبر یا کمپ8 زمستان 63. از راست و ایستاده: محمدرضا مروانی(اهواز).مرتضی قربانی(تهران). حسن تاجیک (کرمان).

نشسته از راست: منوچهر خوینی ها(زنجان) . مجید مطیعیان(تهران)

سه شنبه 7 دی 1361 و من دقیقا 20 ساله بودم، به ایران اسلامی ما جنگی خانمان سوز تحمیل شد. در مسجد کوی نیرو (دوازده امام) در پایگاه مسجد که مزین به نام اولین شهید مسجد، نادر حیاوی بود، مشغول فعالیت های روزمره پایگاه و مسجد بودم. نیمه دوم دیماه برای شرکت در جبهه و آموزش نظامی به همراه دوستان مسجدی (سید رحیم بهشتی، شهید سعید کوتی، شهید محمدرضا حسام آبادی، گودرز عالیپور و شاید سیروس رمضانی و دیگر دوستانی که متأسفانه از یاد برده ام که انشاء الله دوستان به من کمک خواهند کرد.) به پارک کودک زیتون کارگری رفتیم...

مطلب زیر  ارزش خواندن چند باره دارد... 

آزاده مجروح پس از سالها تحمل رنج اسارت، اينك كه به وطن برگشته، فشار هزينه هاي سرسام آور زندگي او را سخت آزار مي دهد. مدتي قبل كه اين فشارها به اوج خود رسيد، به سراغ نويسنده اي مي رود و از او مي خواهد برايش نامه اي بنويسد. او به صاحب قلم مي گويد...


 

آزاده مجروح پس از سالها تحمل رنج اسارت، اينك كه به وطن برگشته، فشار هزينه هاي سرسام آور زندگي او را سخت آزار مي دهد. مدتي قبل كه اين فشارها به اوج خود رسيد، به سراغ نويسنده اي مي رود و از او مي خواهد برايش نامه اي بنويسد. او به صاحب قلم مي گويد: «برادرم زحمت بكش و برايم نامه اي به يكي از مسئولين مملكتي بنويس. بنويس كه شعباني مي خواهد با شما معامله اي بكند! برايش بگو،روزي از روزها كه بعضي ها از بكار بردن انواع و اقسام آزار و اذيتها بر من نااميد شدند و نتوانستند توهيني از من خطاب به امام و سران مملكتم بشنوند، به من گفتند اگر فقط در يك كلمه مسئولين مملكتي را مسخره كني، آزادت مي كنيم!
و من نگفتم، چرا كه گفتن همان يك كلمه، عظمت آن ابرمرد را در اردوگاه غربت مي شكست و اين شكست باعث سرشكستگي دوستانم مي شد و من نمي خواستم حتي براي يك لحظه آنان را در مقابل دشمنان خوار و ذليل ببينم. اما مسئول محترم، به همين جرم نگفتن، يك روز از صبح تا غروب شلاق خوردم، در حالي كه دست و پايم از پشت به ميله پرچم بسته شده بود. جرم من حب وطن بود. آزاده ادامه مي دهد: بنويس من اجر و ثواب فقط آن يك روز را با ... تومان وام معاوضه مي كنم؛ اگر مشتري هستي، من حاضر به معامله ام!
بعد از رفتن ايثارگر، نويسنده نمي تواند آن گونه كه او مي خواهد، حتي يك سطر بنويسد. فردا صبح زود، نويسنده با كوبيدن محكم درب خانه اش، خود را به سرعت به كنار در مي رساند. در آنجا با حالت مضطرب آزاده روبه رو مي شود، كه قبل از سلام مي پرسد: ننوشتي كه؟! نويسنده مي گويد نه، ولي بنشين همين الان مي نويسم. ايثارگر مي گويد: من معامله نمي كنم، من پشيمانم! به خدا ديشب تا صبح پلك به هم نزده ام. مي ترسم در بين اين همه مجاهدتها، اسارتها و مجروحيتها، همان يك روز مقبول افتاده باشد! نه، من نمي خواهم، نمي خواهم آن را ارزان بفروشم! من پشيمانم، پشيمان!

محمدرضا مروانی 

داستان اسارت بدون یک شلیک (1)

شرح عکس:اردوگاه عنبر یا کمپ8 زمستان 63. از راست و ایستاده: محمدرضا مروانی(اهواز).مرتضی قربانی(تهران). حسن تاجیک (کرمان).

نشسته از راست: منوچهر خوینی ها(زنجان) . مجید مطیعیان(تهران)

سه شنبه 7 دی 1361 و من دقیقا 20 ساله بودم، به ایران اسلامی ما جنگی خانمان سوز تحمیل شد. در مسجد کوی نیرو (دوازده امام) در پایگاه مسجد که مزین به نام اولین شهید مسجد، نادر حیاوی بود، مشغول فعالیت های روزمره پایگاه و مسجد بودم. نیمه دوم دیماه برای شرکت در جبهه و آموزش نظامی به همراه دوستان مسجدی (سید رحیم بهشتی، شهید سعید کوتی، شهید محمدرضا حسام آبادی، گودرز عالیپور و شاید سیروس رمضانی و دیگر دوستانی که متأسفانه از یاد برده ام که انشاء الله دوستان به من کمک خواهند کرد.) به پارک کودک زیتون کارگری رفتیم...