...
ترکشی در سمت راست صورتم و ترکشی در کتف راست و دو ترکش در زانو و ترکشی نیز از میان دو استخوان ساق پای راستم عبور کرد. ترکشی که به زانویم اصابت کرده بود هم موجب خونریزی شدید من شد و هم باعث آسیب جدی به عصب پایم وارد آورد به طوری که در همان ضربه اول پایم جمع شد و دیگر باز نشد. ...
در آن حال چند بار از هوش رفتم و به هوش آمدم. به دلیل خونریزی شدید توان حرکت نداشتم. چند ساعتی به این وضعیت گذشت. از روبروی خودم صدای آشنایی شنیدم:ممرضا،ممرضا کجایی؟ حالت چطوره؟ خوبی؟ متوجه شدم باقره!(گودرز عالیپور) گفتم: من خوبم ولی توان حرکت ندارم اگر میتونی خودت رو به عقب برسونی برو. بعد از مقدار کوتاهی گفتگو دیگر چیزی نفهمیدم.
جمعه 22 بهمن 1361 بود. آرام آرام به هوش آمدم هوا روشن شده بود از موقعیت آفتاب در وسط آسمان حدس زدم ساعت حول حوش12ظهر می باشد. سایه هایی از دور به ما نزدیک می شدند. تصویرشان مبهم بود. پیش خود گفتم بچه های ما هستند، انشاء الله ما را به عقب خواهند برد. آنها لا به لای کشته ها و مجروحین می گشتند. هر چه به ما نزدیک تر می شدند و تصویرشان واضح تر می شد. پی بردم که گویی سربازان عراقی هستند. سه یا چهار نفر بودند. اسارت را بدون شلیک یک گلوله پذیرفتم. این دغدغه ذهنی من نیز پاسخ داده شد که تو نمی توانی کسی را بکشی، بهتر است جهت استراحت و خوش گذرانی چند سالی را در عراق بگذرانی!!!
یکی از سربازان عراقی پرسید: برای چی به جنگ آمدید؟پاسخ دادم برای دفاع از وطنم و انقلابم آمده ام. شما به ما حمله کردید و ما دفاع کردیم. گفتگوی ما به عربی با این سرباز عراقی اندکی طول کشید. در این اثناء جیپی به ما نزدیک شد، مرا به درون جیپ منتقل کردند. گویی کسی غیر از من در آن جمع یا زنده نمانده بود یا صحنه را ترک کرده بود. در آن جمع برادر رنگخونی معاون فرمانده گروهان به شهادت رسیده بود. ماشین آرام آرام از آنجا دور شد و من در دل وداعی تلخ با دوستانم کردم.
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
