راز دیپلم عربی 3

موقعیت 2 :هر روز برای پانسمان پایم که هنوز نخ های بخیه اش کامل کشیده نشده بود و عفونت کرده بود، به همراه دیگر دوستان در حد فاصل قاطع 1 و 3 جمع می شدیم و بهمراه یک یا دو نفر از نگهبانان به ستون یک حرکت می کردیم. من معمولا نفر دوم یا سوم بودم. خالد پشت سر ما حرکت می کرد. بلند گفت:"ابو العکازه! الی الأمام". یعنی آهای عصایی! برو جلو. چند بار تکرار کرد و من خودم را به نشنیدن زدم. این ترفند خالد بود، از پشت سر با طرفش حرف می زد، اگر عکس العمل نشان می داد، مچ گیری اش نتیجه می داد. از آنجاییکه می فهمیدم چی می گفت، بطور طبیعی بدنم عکس العمل نشان می داد و گاهی تا چرخش سرم به طرف صدا پیش می رفت، ولی خودم را بسختی کنترل می کردم. وقتی خالد از عکس العملم مأیوس شد، با عصابنیت جلو آمد و با سقلمه ای محکم به پشت سرم، که تا سرنگونی ام پیش رفت و خودم را کنترل کردم، مرا متوجه خودش کرد که: آهای! با توام برو جلو، مگر کری. توجه نکردم و بی اختیار در حین حرکت دوباره عقب افتادم و ماجرای خالد تکرار شد ولی این بار ملایم تر بود.

موقعیت 3 :به ردیف ایستاده و منتظر نوبت پانسمان بودیم. زبان عربی عراقی ها بخصوص با لهجه بغدادی، برای ما عرب های خوزستان، شیرین و با مزه بود و ناخودآگاه به آن جلب می شدیم. دو نگهبان عراقی در چند متری ما مشغول صحبت کردن بودند. بدنم به تبع گوشم بی اختیار به سمت آنها متمایل شده بود و با ولعی که سعی در کنترل آن داشتم؛ به نوع مکالمه اشان بدون توجه باینکه چه می گویند و فقط برای یادگیری کلمات و اصطلاحات شان؛ گوش می دادم. یکی از آنها متوجه من می شود و به نفر دوم می گوید: این فلان فلان شده را ببین چطوری دارد به ما گوش می دهد، حتما عربه. متوجه شدم که نا خواسته داشتم خودم را لو می دادم. خودم را به اون راه زدم و مشعول پانسمان و صحبت با بغل دستی شدم و این نیز بگذشت...

ادامه دارد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: