لازم است قبلا از اینکه ناچارم توضیحات بدون سانسور در باره توالت آسایشگاه را بیان کنم پوزش بطلبم.
اجابت مزاج در توالت آسایشگاه به دلیل عدم امکانات مورد نیاز، ممنوع بود. فقط درصورت اسهال و عدم کنترل، از یک قوطی خالی شیر خشک 5 کیلویی نیدو که در آن یک کیسه پلاستیکی قرار داد شده است، مورد استفاده قرار می گرفت. برای تمیز کردن خود معمولا از کهنه پارچه های موجود که به قطعه های کوچک تقسیم شده بود، استفاده می شد. اما ادرار کردن داستان دیگری دارد. قوطی کوچک 1 کیلویی شیر خشک یا رب گوجه و مانند آن در توالت قرار داشت که باید ابتدا در آن ادرار می کردند و با مقدار اندکی آب که برای همین منظور فراهم شده بود، خود را طهارت می کردند و سپس به آرامی در سطل بزرگی که به همین منظور در توالت تعبیه شده بود، تخلیه می شد. گاهی پیش می آمد که سطل لب به لب می شد و دردسر ساز می شد. راه حل موقتی آن استفاده از قوطی 5 کیلویی فوق الذکر بود. دوستانی که مجبور به اجابت مزاج می شدند، معمولا نماز صبح را علیرغم اینکه خود را با پارچه طهارت می کردند، پس آزاد باش صبح، و طهارت با آب، نماز خود را اعاده می کردند.
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
