در منطقه اروندکنار بودیم، در یکی از خانه های روستا در یک اتاقی که حالا دیگه خونه نبود و با وجود اون همه گونی های پر از خاک،اون سنگر رزمندگان شده بود. شب بود و در اتاق زیر نور فانوس در حال نوشتن وصیتم بودم، بعد از لحظاتی نجوای بچه ها و صدای گرم حاج صادق آهنگران که از طریق یک واکمن کوچک پخش میشد توجه منو به خودش جلب کرد. شعر حاج صادق این بود :
نموده خاموش عزیز زهرا چراغ خیمه اش را در شب عاشورا
به یاران فرمود شب است و تاریک شبانه هر که میخواهد رود زین صحرا
آری صدای حسین بن علی به اروند کنار و بچه های گردان کربلا رسید و آنها با اشک و گریه همان چیزی را گفتند که زهیر به امامش گفت که ای حسین اگر من فردا کشته شوم و مرا قطعه قطعه کنند و بسوزانند و خاکستر مرا به باد دهند و دوباره زنده شوم تا صدبار این کار را بکنند هرگز از یاری تودست بر نمی دارم .
گروهان مکه آن شب کربلایی بود و ندای یا لیتنی کنت معکم سر می داد. عده ای و صیتنامه می نوشتند، عده ای درحجله شهادت حنا به دست و پایشان می زدند و عده ای زیارت عاشورا ...
خدایا کجایند آن مردان مرد، آن شیران روز و زاهدان شب. یادش بخیر آن روزهای کربلایی. به یاد شهدای عملیات والفجر8 .
ندیدم آینه ای چون لباس خاکی ها همان قبیله که بودند غرق پاکی ها
به عشق زنده شدن عند ربهم بودن شده ست حاصل آنها زسینه چاکی ها
دلیل غربتشان اهل خاک بودن ماست نه بی مزار شدنها نه بی پلاکی ها
به آسمان که رسیدند رو به ما گفتند زمین چقدر حقیر است آی خاکی ها
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
