هیچ تصوری از اسارت و بایدها و نبایدهای آن نداشتیم. از اینکه چه سرنوشتی در انتظارمان است بی خبر بودیم. ابهام در ابهام، همه را در سکوت معنا داری فرو برده بود. سکوت حاکم مطلق بود. جز اندک آه و ناله که از برخی مجروحان خصوصا برادرانی که موج انفجار خورده بودند، دیگر از کسی صدایی بر نمی خواست...اتوبوسها متوقف شدند، درب بزرگی باز شد. نگاهمان را بدرون دوختیم تا شاید از مختصات درونی محل اردوگاه برای برخی سؤالات خود پاسخی بیابیم. همه چیز برایمان رمزآلود بود. اتوبوس ها داخل شدند. پس از سرشماری و طی مسافتی، توقف نهایی فرا رسید. اینجا مقصد آخر ماست باید پیاده شد و سرنوشت را در آن جستجو کرد. پس از پیاده شدن و به صف شدن، یک افسر بلندپایه با چوب دستی ایی که زیر بغل گداشته بود و چند درجه دار و سرباز که دور او را گرفته بودند، به سمت ما آمدند. همه سربازان به احترام او پا جفت کرده و سلام نظامی دادند. افسر عراقی (سرگرد محمودی) چاق و قدی متوسطی داشت، فارسی را با لهجه عربی صحبت می کرد. بعدا متوجه شدیم او فرمانده اردوگاه است و دوره ای را در شیراز گذرانده است، به همین دلیل فارسی را خوب صحبت می کرد. از بچه ها اسم و عنوان و شهرشان را سؤال کرد. از یکی سوال کرد اهل کجایی؟ گفت: اصفهان. فرمانده عراقی با تمسخر و سر تکان دادن گفت:آها! عرب در بیابان ملخ می خورد، سگ اصفهان آب یخ می خورد!!! با این گفتگو پیش خود گفتم باید روزهای سختی در پیش داشته باشیم.
و از آن شب اسارت آغاز شد...
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
