که شامل يك دست لباس زير، يك مشت تخمه، يك بسته آدامس، كتاب داستان راستان استاد شهيد مطهري و يك لقمه 20 سانتي نون و پنير بود، بطرف لين يك كوي نيرو راه افتادم، در بين راه در حالی که بچه ها نيز خبر دار شده بودند؛ سید رئوف جعفري، مجيد دراجي، محمد مطیري، احمد صادقي، شهيد مسعود راكي پور و تعداد ديگري از دوستان مسجدي را كه متأسفانه يادم نمي آيد، ديدم، باتقاق هم به طرف حوزه سپاه راه افتاديم، بعد از ثبت نام ما را به مدرسه راهنمايي پروين اعتصامي واقع در خيابان فرهنگ نبش نادري بردند. خلاصه تا شب تمامي تجهيزات و اسلحه و خشاب گذاري را مرور کردیم و سوار اتوبوس شديم، در بين راه مجيد دراجي تا خود بستان نوحه خواند و بچه ها سينه مي زدند (شوق و هيجان آن موقع براي خودش صفايي داشت شايد هنوز كه هنوز است وقتي ياد آن نوحه ها مي افتم احساس خوشايندي بهم دست مي دهد و روحم تازه مي شود آخهنوحه ها آهنگ خاطراتم مي باشندو مانند تيتراژ فيلم ها، معناي خاصي را براي من تداعي مي كنند.)
به هر حال پس از ساعاتي در نيمه هاي شب در منطقه عملياتي چذابه و پشت خاك ريز كوتاهي قرار گرفتيم. ساعاتي از شب در آنجا بوديم. شهيد مسعود راكي پور از فوتباليست هاي خوش استيل و همچنين عاشق فيلم بود و با يكي مثل خودش به نام قبيتي كه از قبل او را مي شناخت، كنارم نشسته بودند و از خاطرات مسابقات فوتبال و فيلمهاي اكشن صحبت مي كردند، كلي ما را خنداندند و سرگرم كردند. بعضا" كساني به آنها ايراد مي گرفتند كه حالا جاي اين صحبت ها نيست و دعا بخوانيد اگر شهيد شويد چي؟! كهمسعود گفت: شهيد حساب كتاب ندارد و آنكس كه شهيد نشود برود دعا بخواند و بفكر خودش باشد.ما كه بعد از عمليات قرار گذاشتيم با هم سينما اكسين اهواز همديگررا ببينيم. شما را نمي دانم چكار مي كنيد!
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
